-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dotarli do końca wąskiego korytarza. Znalezli tam
kolejną, identyczną jak poprzednia wnękę z ot-
worem wentylacyjnym prowadzącym do następ-
nego pomieszczenia.
Ian zerknÄ…Å‚ przez kratkÄ™.
Dokąd prowadzi ten otwór? spytała.
Do sali balowej.
Co tam widzisz?
Nic.
Jak to nic? zdenerwowała się.
No nic. Nikogo nie ma.
Zupełnie nikogo?
Kompletna pustka.
Pustka?
Ian odwrócił się, żeby na nią spojrzeć.
Możesz przestać?
Tak, pewnie. Przepraszam.
Na moje oko wszyscy wyszli z sali balowej.
Mogę się jedynie domyślać, że terroryści kazali im
przenieść się do innej części domu.
Noc Juliet 65
Faktycznie, całkiem tu cicho.
Taa. Chodzmy dalej. Może coś jest za tym
rogiem.
Juliet brnęła w ślad za nim, dopóki raptem się nie
zatrzymał i nie obejrzał z dziwną miną.
Z miejsca eksplodowała serią pytań.
Co siÄ™ dzieje? Dlaczego stanÄ…Å‚eÅ›? Co tam jest?
Nietoperze? Proszę, powiedz mi, że nie ma tam
nietoperzy.
Nie. Moje sznurówki. Nie mogę się ruszyć.
Klęczysz na moich sznurowadłach. Mógłbym cię
prosić...
Mam zejść z twoich sznurowadeł?
Nie.
Nie?
Nie to miałem na myśli.
Aha.
Pochylił się i zbliżył do niej, jego oddech poruszył
lekko jej włosy z lewej strony głowy.
Pójdziesz ze mną na kolację, jak się to wszystko
skończy? No wiesz, żeby uczcić fakt, że przeżyliśmy
i tak w ogóle.
Jeżeli przeżyjemy, oczywiście powiedziała
czując, że Ian uśmiecha się do niej.
Co byś powiedziała na Florencję?
Zapraszasz mnie do WÅ‚och?
Uwielbiam włoską kuchnię.
Rozmarzył się, zapominając na chwilę o tragi-
cznych okolicznościach, w jakich się znalezli.
66 Carolyn Zane
No to przygotuję dla nas lasagne. To będzie
mnie kosztowało jakieś dziesięć dolców. Są napraw-
dę znakomite. Nie musisz wydawać masy pienię-
dzy, żeby mi zaimponować.
Dlaczego?
Bo już i tak jestem pod wrażeniem.
Ja też wyszeptał. Ja też.
ROZDZIAA CZWARTY
Posłuchaj odezwał się Ian w chwilę pózniej.
Z pokoi znajdujÄ…cych siÄ™ obok sali balowej docho-
dziły ich rozmaite hałasy, nie do końca jednak czytelne.
Najwyrazniej energicznie przetrzÄ…sano pomieszcze-
nia, a ludzi zapędzono gdzieś do mniejszych pokoi.
Słyszeli przytłumioną rozmowę prowadzoną
w obcym języku przez co najmniej sześciu męż-
czyzn, których głosy to unosiły się, to zanikały.
Zdaje się, że postawili straże we wszystkich
wejściach do sali balowej.
Tak się cieszę, że jednak tam nie poszedłeś.
Przynajmniej na razie.
Tak, ja w sumie też.
Wsparła brodę na jego ramieniu i wyjrzała przez
otwór wentylacyjny.
W drzwiach stoją strażnicy, a my nie mamy
telefonu. Masz jakiś pomysł, co dalej?
68 Carolyn Zane
Ian ściągnął bezradnie ramiona.
Jak to się mówi? Jestem w kropce.
Strumień światła z maleńkiej latarki oświetlał
ściany i sufit ich tunelu. Za rogiem kończył się
pomost ze sklejki.
Wygląda na to, że dotarliśmy do końca naszej
drogi.
Uhm. I co teraz zrobimy?
Po pierwsze poczekamy, aż nieproszeni goście
opuszczą swoje posterunki w drzwiach. Może po-
tem uda mi się wśliznąć niepostrzeżenie do środka.
Właściwie jeszcze nie wiem. Muszę się zastanowić.
Chodzmy. Gestem zaprosił ją do drogi powrotnej.
Juliet okręciła się z trudem i posłusznie ruszyła
przed siebie.
Mam nadzieję, że to już długo nie potrwa.
Wiesz, los jest rzeczywiście nieprzewidywalny.
Właśnie szłam do sali balowej, kiedy Liza uparła się,
żeby mi ciebie przedstawić.
No i zapewne uratowała ci niechcący życie
zauważył. Wytrzymasz jeszcze trochę?
Chyba tak. Staram się tylko nie myśleć o wodo-
spadach, oceanach i deszczu. I o z trudem po-
wściągnęła emocje no wiesz, o mojej siostrze.
Dzisiaj jest pierwszy dzień jej nowego życia. To
będzie niezapomniane wesele, co?
Tak, ale powiem ci, że ja bym sobie takiego nie
życzył rzekł, czołgając się za nią ku górze zimo-
wych okryć.
Noc Juliet 69
Kiedy dotarli szczęśliwie na miejsce, Juliet wdra-
pała się na jego kolana, jak gdyby była to najbardziej
oczywista rzecz na świecie, a on nakrył ich paroma
płaszczami i objął ją w talii.
A co byś sobie życzył? spytała.
Bo ja wiem, w zasadzie nie robiłem jeszcze
żadnych planów w tej kwestii. Ale powiem ci jedno,
bo to jest pewne, że tego wieczoru będziemy tylko
my dwoje, ja i moja żona. No i łóżko. To zupełnie
zaspokoi moje potrzeby. Poza tym miejsce akcji jest
bez znaczenia.
Aha. Pociągnęła nosem i potarła oczy. Tak,
to by była niezła zabawa.
No, zapewniam ciÄ™.
Juliet nie wytrzymała, parsknęła śmiechem.
Co?
Jesteś taki zarozumiały.
Nie jestem zarozumiały, tylko pewny siebie.
Wszystko jedno.
Wtuliła się w niego jeszcze bardziej, zaprzyjaznio-
na już z jego zapachem. Z jego zapachem, dotykiem
i z tym równym, uspokajającym rytmem jego serca.
Bardzo dobrze do siebie pasowali, jakby stworzono
ich specjalnie po to, żeby się spotkali i połączyli z sobą.
Co jeszcze masz w torebce?
Czemu pytasz?
Bo interesuje mnie, czy masz jakąś inną broń
poza pieprzowym sprayem i kastetem. Chyba jed-
nak nie nosisz tam rewolweru, co?
70 Carolyn Zane
Bardzo mi przykro, ale muszę cię rozczarować.
Nie wzięłam go na przyjęcie weselne.
A może znalazłabyś chociaż nową baterię do
telefonu? zapytał z nadzieją.
Nie.
A stek?
Nieee, ale... poczekaj, sprawdzÄ™.
Znalazła torebkę przy ścianie i prostując plecy,
wyrzuciła jej zawartość na kolana.
Ian wspomógł ją skromnym światłem z latarki.
Na wygniecionej spódnicy leżała szminka do ust,
grzebień, puder, zmiażdżony batonik czekolado-
wy, portmonetka i klucze. Ian wziął do ręki prawo
jazdy.
Hm, przyjrzyjmy siÄ™ temu.
Juliet próbowała odzyskać dokument.
Oddaj! Nie wolno ci dotykać takich osobistych
rzeczy, dopóki cię lepiej nie poznam. Myślę, że
jeszcze co najmniej przez dwie godziny.
A to dlaczego? Czekaj, tutaj jest napisane, że
masz metr pięćdziesiąt sześć wzrostu. To prawda?
Na oko wyglądasz na dużo wyższą.
Mam buty na wysokich obcasach. [ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- zambezia2013.opx.pl