HiszpaĹska serenada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zielona w pobliżu strumienia, nieco rzadsza w pewnej odległości od niego, usiana małymi dzikimi
kwiatkami o intensywnie niebieskiej barwie. To zestawienie jaskrawych kolorów raziło oczy, lecz
jednocześnie było ukojeniem dla duszy.
- Piękne - westchnęła Pilar i opierając ręce na kuli, wychyliła się z siodła.
- Nazywamy je el conejo - odezwał się Charro, po czym zsiadł z konia, zerwał kwiatek rosnący w
trawie u ich stóp i podał go Pilar. - Widzisz biały środek kwia�tu, ukryty wśród niebieskich
płatków? Przypomina kit�kę królika - el conejo. Odtąd będziesz widywać ich całe łany. A tam -
wskazał ręką kraniec równiny - pasie się dzikie bydło.
Pilar tak pochłonęło oglądanie ,kwiatów, że nie zauwa�żyła dotąd stada krów.
Kiedy podążyła wzrokiem za dłonią Charro, zdziwio�na uniosła brwi.
- Czy mi się wydaje, czy one rzeczywiście są większe od krów w Hiszpanii?
- Masz rację. To potomkowie uciekinierów ze stad, sprowadzonych przez pierwszych podróżników,
ludzi pokroju Coronada. Przetrwały tylko najsilniejsze sztuki, o rogach na tyle potężnych, by się
nimi bronić przed za�kusami drapieżników. To one dały początek tutejszej ra�sie. Musisz przyznać,
że te zwierzęta budzą podziw.
Rzeczywiście, przewodnik stada, brązowy byk, nie był niższy od konia, a rogi miał tak rozłożyste,
że nawet rozpostarte ramiona dorosłego mężczyzny nie sięgały�by obu zakrzywionych końców.
Prowadził za sobą oko�łu dwudziestu rogatych krów, niewiele mniejszych od niego.
- To dzikie bydło? - upewnił się Vicente.
- Najwyrazniej. Nie ma w pobliżu żadnej osady - powiedział Charro, dosiadając z powrotem konia.
- We�dług prawa zwierzęta należą do Korony, ale na dobrą sprawę każdy może je sobie
przywłaszczyć, oczywiście pod warunkiem, że zdobędzie się na odwagę, aby je oznakować.
- Czy właśnie takie bydło hoduje twój ojciec? Charro przytaknął z dumą.
- Tych zwierząt nie da się zaganiać pieszo jak owiec.
Są przebiegłe, zręczne i rącze jak konie. Codziennie przemierzają wiele kilometrów w
poszukiwaniu pa�stwisk. Dlatego w Tejasie pojawili się pierwsi charros, czyli pasterze na koniach.
A jak sami dobrze wiecie, hiszpańscy arystokraci od dawna uważają, że mężczyzna się zmienia,
kiedy dosiada konia. Nabiera odwagi i pew�ności siebie. Mamy tu, w Tejasie, takie powiedzienie:
"Charro jest panem, a ranchero królem".
- Już teraz rozumiem, skąd się u ciebie wzięły te wiel�kopańskie maniery - powiedziała Pilar,
posyłając mu rozbawione spojrzenie.
Zadowolony odwrócił się ku niej, patrząc rozradowa�nymi niebieskimi oczami.
- A mam je?
- Tylko od czasu do czasu - zastrzegła się śpiesznie.
- Z tego, co mówisz, zgaduję, że estancja twojego ojca musi być rozległa - odezwał się Vicente.
- Nie tak bardzo. Jego mercedes, czyli przydział nada�ny z łaski króla, opiewa na jakieś
dwadzieścia mil kwa�dratowych. Znam większe hacjendy.
- Hodujecie bydło na skóry?
- I na łój. Mięso jest nieco żylaste, ale pocięte na cieniutkie steki, doprawione pieprzem i cebulą,
smakuje wspaniale. W tej chwili oddałbym pół życia za talerz takiego mięsiwa.
Pilar rozumiała go doskonale, sama też miała dość monotonnej diety. Kiedy spojrzeli na siebie,
jednocześ�nie zaświtał im ten sam pomysł. Zmrużyli oczy w znaczącym uśmiechu i przenieśli
wzrok na stado.
- Ale ze mnie głupiec - jęknął Charro. - Zamiast mleć ozorem po próżnicy od razu powinienem był
na to wpaść.
- Poczekamy na resztę? - zapytała Pilar.
Refugio rano udał się na rekonesans i jeszcze nie wrócił. Dona Luisa zażądała przerwy i w
towarzystwie Isabel udała się za potrzebą do lasu. Lada chwila maruderzy powinni do nich
dołączyć.
Charro sięgnął po lasso, z którym nigdy się nie rozstawał.
- Zdążę oprawić krowę, zanim przyjadą - stwierdził, rozplątując zwoje powrozu. - Chwila nam
sprzyja. Mamy korzystny wiatr. Wieje w naszą stronę, więc krowy nie są wystraszone, co najwyżej
cieka~i je nasza obecność. Tę�tent koni może spłoszyć stado.
- Mam nadzieję, że wiesz, co robisz - powiedziała Pilar.
- Mogę ci pomóc? - zainteresował się podekscytowany Vicente.
Charro odłożył lasso i z olstra przy siodle wyciągnął muszkiet. Podsypując prochu na panewkę,
przecząco po�kręcił głową.
- Zostań tu razem z Pilar.
Vicente nie protestował i tylko wzrokiem pełnym za�zdrości odprowadzał Charro, który
ścisnąwszy konia piętami, powoli zjeżdżał ze wzgórza.
Byk obserwował zbliżającego się jezdzca, uderzając rytmicznie ogonem o boki. Jedna z krów, nieco
większa od pozostałych, czujnie uniosła łeb. I choć nie wydawała się nadmiernie zaniepokojona,
wysunęła się do przo�du i zatrzymała między Charro a cielakiem, który szczypał trawę, nieco
oddalony od stada.
Pilar miała nadzieję, że Charro nie wybrał właśnie jej, bo na tle rozświetlonej wiosennym słońcem
łąki wyglą�dała tak godnie, a jednocześnie bezbronnie. Nagle przeszła jej ochota na mięso.
Młody ogier dosiadany przez Vicente, prawdopodobnie nigdy przedtem nie widział bydła, bo zaczął
parskać i wierzgać, wycofując się tyłem. Pilar ściągnęła klaczkę, żeby ustąpić mu z drogi. Koń
zarżał cicho, zarzucił łbem i ruszył galopem po zboczu z Vicente przyklejonym do jego szyi.
Byk zaryczał i pochylił łeb. Poruszone krowy obchodziły go wkoło. Przyglądały się Charro, nadal
nie widząc w nim niebezpieczeństwa. Charro krążył stępa z muszkietem wspartym w poprzek ud.
Potem zsiadł z konia, podczołgał się wśród wysokich traw, przyklęknął na jedno kolano i złożył się
do strzału.
Głośny huk rozdarł powietrze. Jedna z krów zaryczała, opadła na kolana i osunęła się w trawę.
Pozostałe, podskakując i porykując, rzuciły się na oślep przed siebie. Kiedy zbliżyły się do Pilar i
Vicente, zwolniły kro�ku. Truchtający za nimi byk zarył kopytami w ziemię i uniósłszy łeb, prychał
rozjuszony.
N a odgłos wystrzału koń Vicente stanął dęba, opadł na cztery nogi, zarzucił zadem tak, że jezdziec [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl
doc.pisz.pl
pdf.pisz.pl
zambezia2013.opx.pl

Wątki