Delaney Joseph Kroniki Wardstone 01 Zemsta Czarownicy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

czyny. Ma�teczka Malkin opętała go i użyła jego ciała. Po paru godzinach rzeznik doszedł do
siebie i wrócił do domu otumaniony, trzymając się za obolały brzuch. Nie pa�miętał niczego i
żadne z nas nie miało ochoty go uświadamiać.
Tej nocy niewiele spaliśmy. Ellie dorzuciła do ognia w kuchni i została tam do rana, nie
spuszczając z oka dziecka. Jack poszedł do łóżka z bolącą głową, ale co jakiś czas budził się i
wybiegał na dwór, by zwymioto�wać na podwórzu.
Jakąś godzinę przed świtem wróciła mama. Ona także nie wyglądała na uradowaną. Zupełnie
jakby coś poszło zle.
Zabrałem jej torbę i zaniosłem do domu.
- Dobrze się czujesz, mamo? - spytałem. - Wyglą�dasz na zmęczoną.
- Mniejsza o mnie, synu. Co się tu stało? Wystarczy spojrzeć ci w twarz, by dostrzec, że
coś się wydarzyło.
- To długa historia - odparłem. - Lepiej najpierw wróćmy do domu.
Kiedy weszliśmy do kuchni, Ellie przyjęła powrót mamy z tak wielką ulgą, że rozpłakała się i
dziecko też zaczęło płakać. Jack zszedł na dół i wszyscy zaczę-
276
277
li mówić jednocześnie, próbując opowiedzieć swą wer�sję historii. Po paru sekundach
poddałem się, bo Jack zaczął swą zwyczajową tyradę. Mama uciszyła go bardzo szybko. -
Zniż głos, Jack - poleciła. - To wciąż mój dom i nie będę w nim tolerować krzyków.
Jack nie był zachwycony, że skarciła go na oczach Ellie, ale miał dość rozsądku, by się nie
spierać.
Mama kazała każdemu z nas opowiedzieć dokład�nie, co się stało, począwszy od Jacka. Ja
byłem ostat�ni i gdy nadeszła moja kolej, odesłała Ellie i Jacka do łóżek, abyśmy mogli
porozmawiać w cztery oczy. W sumie nie odzywała się zbyt często, słuchała tylko cicho i
uścisnęła mi rękę.
Wreszcie poszła na górę do pokoju Alice i długi czas rozmawiała z nią bez świadków.
***
Niecałą godzinę od świtu na farmie pojawił się stracharz. Nie wiem czemu, ale spodziewałem
się, że przybędzie. Czekał przy bramie. Wyszedłem do niego i powtórzyłem swą opowieść.
On tymczasem słuchał, wsparty na kiju. Kiedy skończyłem, pokręcił głową.
278
- Czułem, że coś jest nie tak, chłopcze, ale przyby�łem za pózno. Przyznaję jednak,
dobrze się spisałeś. Posłużyłeś się własną inicjatywą i zdołałeś przypo�mnieć sobie część z
tego, czego cię uczyłem. Gdy wszystko zawiedzie, zawsze możesz polegać na soli i żelazie.
- Czy powinienem był pozwolić Alice spalić Ma�teczkę Malkin?
Westchnął i podrapał się po brodzie. -Jak już mówiłem, dla czarownicy spalenie to okrutna
śmierć i osobiście nie jestem jej zwolennikiem.
- Czyli za jakiś czas znów będę musiał stawić jej czoła?
Stracharz uśmiechnął się.
- Nie, chłopcze, możesz spać spokojnie, bo ona nie wróci już na ten świat. Nie po tym,
co stało się na końcu. Pamiętasz, co ci mówiłem o zjedzeniu serca wiedzmy? No cóż, wasze
świnie to właśnie zrobiły.
- Nie tylko serce, zjadły wszyściusieńko - odpar�łem. - Czyli jestem bezpieczny?
Naprawdę bezpiecz�ny? Ona nie może wrócić?
- Owszem, jesteś bezpieczny od Mateczki Malkin. Istnieją jednak inne zagrożenia, ale
na razie jesteś bezpieczny.
279
Ogarnęła mnie gwałtowna ulga, jakby ktoś zdjął mi z barków ciężkie brzemię. Przez ostatnie
dni przeży�wałem koszmar, teraz, po zniknięciu Mateczki Mal-kin, świat wydał mi się
znacznie piękniejszym, szczę�śliwszym miejscem. Walka z czarownicą dobiegła końca, znów
mogłem niecierpliwie wyczekiwać tego, co przyniesie przyszłość.
- Cóż, jesteś bezpieczny do czasu, aż popełnisz ko�lejny głupi błąd - dodał stracharz. - I
nie mów, że te�go nie zrobisz. Nie błądzi ten, kto nic nie robi. To nie�odłączna część nauki
fachu. I co teraz poczniemy? -spytał, mrużąc oczy w promieniach wschodzącego słońca.
- Z czym? - spytałem, zastanawiając się, co ma na myśli.
- Z dziewczyną, chłopcze - rzekł. - Wygląda na to, że czekają dół. Nie widzę, jak
moglibyśmy tego uniknąć.
- Ale przecież pod koniec uratowała dziecko Ellie -zaprotestowałem. - Mnie też ocaliła
życie.
- Użyła lustra, chłopcze, to zły znak. Lizzie dużo ją nauczyła. Za dużo. A ona pokazała
nam, że jest goto�wa wykorzystać tę wiedzę. Co zrobi dalej?
- Ale miała dobre intencje. Użyła go, by odszukać Mateczkę Malkin.
- Możliwe. Ale zbyt wiele wie i jest bystra. Teraz to tylko dziewczyna, lecz pewnego
dnia stanie się kobie�tą, a mądre kobiety są niebezpieczne.
- Moja mama jest mądra - rzuciłem z nagłą iryta�cją. - Ale jest też dobra, wszystko co
robi, robi dla in�nych. Używa rozumu, by pomagać ludziom. Pewnego razu, gdy byłem
bardzo mały, widma na Wzgórzu Wi�sielców tak bardzo mnie przeraziły, że nie mogłem
za�snąć. Mama poszła tam po zmroku i uciszyła je. Mil�czały potem kilka miesięcy.
Mogłem dodać, że podczas naszego pierwszego spo�tkania stracharz powiedział mi, iż
niewiele da się zro�bić z widmami, i że mama dowiodła, że się mylił. Ale nie zrobiłem tego. I
tak już za dużo powiedziałem i wolałem trzymać gębę na kłódkę.
Stracharz nie odpowiedział, patrzył w stronę domu.
- Spytaj moją mamę, co myśli o Alice - zapropono�wałem. - Wygląda, że dobrze się
dogadują.
- Spytam. I tak zamierzałem to zrobić - oznajmił stracharz. - Już czas, żebyśmy ucięli
sobie pogawęd�kę. Ty zaczekaj tu, aż skończymy.
Patrzyłem, jak maszeruje przez podwórze. Nim do�tarł do drzwi kuchennych, te otwarły się,
mama po�witała go za progiem.
280
281
Pózniej domyśliłem się części rzeczy, które sobie wówczas powiedzieli, ale rozmawiali
niemal pół go�dziny i nigdy nie usłyszałem, czy poruszyli temat widm. Kiedy stracharz
wyszedł w końcu na słońce, mama została w drzwiach. Wówczas zrobił coś nie�zwykłego -
coś, czego nigdy wcześniej u niego nie wi�działem. Z początku sądziłem, że jedynie skinął
ma�mie głową na pożegnanie. Kryło się w tym jednak coś więcej. Jego ramiona także się
poruszyły, lekko, ale zdecydowanie, bez cienia wątpliwości. %7łegnając się z mamą, stracharz
złożył jej lekki ukłon.
Kiedy przeszedł przez podwórze i dołączył do mnie, wydawał się uśmiechać pod nosem.
- Wracam do Chipenden, chłopcze - oznajmił. - Ale myślę, że twoja matka pozwoli ci pobyć
tu jeszcze dzień czy dwa. Zostawiam tę sprawę tobie - dodał. -Albo przyprowadz dziewczynę
i uwięzimy ją w dole, albo zabierz ją do ciotki w Staumin. Wybór należy do ciebie. Zaufaj
własnemu instynktowi. On najlepiej podpowie ci, co począć. Będziesz wiedział.
A potem odszedł. Oszołomiony, odprowadziłem go wzrokiem. Wiedziałem, co chciałbym [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl
doc.pisz.pl
pdf.pisz.pl
zambezia2013.opx.pl

Wątki