• [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

    moje przysz³oSæ ca³ym ciê¿arem tak ciê¿ko przywala, i¿ mimo ca³¹ walkê, dusza tylko nie-
    szczêScie przeczuwa!
    - Zaufaj mi, Adelo, i zapomnij o tych ciemnych przeczuciach. Tobie, kochane dzieciê, serce
    dr¿y tak lêkliwie w piersiach, jak pierzchliwa ³ania, co w ka¿dym st¹pieniu po lesie s³yszy
    mySliwca, chocia¿ ten spokojnie w domu spoczywa. Kiedy teraxniejszoSæ nasza, na co mamy
    blad¹ przysz³oSæ badaæ.
    - TeraxniejszoSæ - rzek³a smutnie dziewica - a ojciec mój! A to ukrywanie siê?...
    - Jeszcze czas, jesteS wolna, uciekajmy; czegó¿ masz ¿a³owaæ? Czy rodziny, która ciê dla
    pieniêdzy i znaczenia poSwiêca? Czy tych gmachów, w których tylko jesteS pierwsz¹ niewol-
    nic¹? Gdzie co chwila dr¿eæ musisz, aby fala wypadków nie zamieni³a waszej siedziby w ku-
    pê gruzów, a was w dumnych ¿ebraków! Uciekajmy do mojej ojczyzny. Ja dziS nie ofiarujê
    ci ani bogactw, zbytku, ani honorów, ale ci dam spokojnoSæ, swobodê i mi³oSæ bez granic;
    tam, wolni od k³opotów, ¿yæ mo¿em, tam mi³oSæ raj nam otworzy!
    - Najdro¿szy, na jak¹¿ mnie wystawiasz próbê, nie mów tak! W z³¹ godzinê mySl ta ci przy-
    sz³a, nie wymagaj, abym s³uchaj¹c ciê wpad³a w przepaSæ poni¿enia i wstydu!
    - Ja czyta³am, mnie opowiadano, ja wierzê w to, ¿e mi³oSæ nie jest wieczyst¹, ¿e mi³oSæ wa-
    sza prêdzej niknie od naszej; a gdyby tak siê sta³o, gdyby od ucieczki po³¹czonych mi³oSæ
    nasza znik³a, czy nie pomySla³byS sam, spojrzawszy na mnie obojêtnie: to jest kobieta, która
    opuSci³a ojczyznê, wyrzek³a siê swego nazwiska, swojej rodziny, wzgardzi³a religi¹, zdepta³a
    wszystkie stosunki, aby dogodziæ chwilowej ¿¹dzy i namiêtnoSci! - Czy nawet wtedy nie
    pomySla³byS: ona, wyrzekaj¹c siê w³asnego szczêScia, zagrodzi³a mi do szczêScia drogê!
    Mo¿e byS przekl¹³ chwilê, w której bym przysta³a na porzucenie tego zamku moich przod-
    ków.
    - O! masz s³usznoSæ! jeszcze pora przypominaæ mi, ¿e zwi¹zek nasz jest wystêpkiem. Trzeba
    strzec siê Swiadków; ale jeSli tak jest, to zakryj to niebo, aby przysi¹g naszych nie s³ysza³o,
    aby gwiazdy nas nie b³ogos³awi³y, bo jutro mo¿e do nich przylgn¹æ wyrzut krzywoprzysiê-
    stwa.
    - Drogi! tyS zawsze dziki, gwa³towny, moj¹ roztropnoSæ i obawê stracenia ciê karcisz tak
    krwawo, ale zechciej pamiêtaæ, co nas rozdziela: religia, maj¹tek, urodzenie! - to przepaSæ do
    przebycia - a ja taka s³aba!
    - O, jak rozumnie! ta ch³odna rozwaga honor ci czyni! Gdy mnie wszystko pali, wre, gdy
    ca³¹ przesz³oSæ i przysz³oSæ jak w szkle pal¹cym w jedno zbijam ognisko, w tê jednê chwilê
    i w niej ca³y Swiat, niebo widzê! - Ty tak zimno rachujesz godziny i stosunki! - Stokroæ prze-
    klêty, kto tobie da³ tyle rozs¹dku.
    - A wiêc widzê teraz - rzek³a Adela ze ³zami - ¿e mi³oSæ twoja nie jest mi³oSci¹, ale sza³em,
    który nie pyta o przysz³oSæ i ofiary! - Gdy tutaj przychodzê, serce drga rozkosz¹, rozumiem,
    i¿ czerpnê pociechy, ¿e ty mnie natchniesz, wynajdziesz radê do zwalczenia przeszkód, a ty...
    - Adelo! p³aczesz? - zawo³a³ padaj¹c jej do nóg - to znowu ja teraz b³agam twej litoSci, two-
    jego rozs¹dku! Niechaj ³zy twoje nie spadaj¹ na mnie, bo piek¹ jak roztopione ¿elazo! Ty nie
    uwa¿aj na te moje s³owa, ale rozkazuj mi! - To szatan mój, który czêsto mnie unosi. To ten
    36
    sam szatan, który, gdy dzieckiem by³em, na szczyty wal¹cych siê ruin, na najwy¿sze dêby
    i ska³y wdrapywaæ mi siê kaza³; nad urwiska mnie wodzi³ i z g³êbi przepaSci do siebie nêci³!
    - Adelo! ten szatan nie opuSci³ mnie teraz, tylko ty go na chwilê uSpi³aS, ale on czyha zdra-
    dziecko na godzinê, w której by z sw¹ przeklêt¹ w³adz¹ na nowo wybuchn¹³. Nie odpychaj
    mnie od siebie, bo jestem jako Samson twymi pêtami skrêpowany, któremu czarownym na-
    pojem odebrano si³ê i tylko u nóg twoich spoczywaæ pragnê!
    - S³abe s¹, o luby - rzek³a Adela - wiêzy rêk¹ kobiety splecione, i nie mam¿e siê obawiaæ co
    chwila, aby gwa³townoSæ i nieopatrznoSæ twoja ich nie rozerwa³y?
    - Przysiêgam ci na Boga, którego duch piersi moje zapali³, i¿ sam nie wyrzeknê siê ciebie, po-
    zostanê twoim niewolnikiem dopóki jedno tchnienie te twoje czarowne usta o¿ywiaæ bêdzie!
    - Nie przysiêgaj, ukochany - rzek³a smutno odwracaj¹c siê dziewica - czy¿ los s³ucha naszych
    przysi¹g?
    - Tak jest - z wzrastaj¹cym zapa³em rzek³ Sêdziwoj - los mo¿e nam byæ pos³uszny, tylko ty
    zechciej, a szczêScie u nóg twoich uklêknie!
    - Nie, nigdy! je¿eli Bóg nas nie po³¹czy, mo¿e nie prze¿yjê tej chwili, ale nie ¿¹daj, abym
    z wyroków Najwy¿szego siê wy³amywa³a.
    - S³uchaj, Adelo! Ty dot¹d nie rozumiesz mnie albo nie chcesz rozumieæ, i nie zapomnienia,
    ciemnoSci i wyrzutów dla ciebie ja pragnê, lecz chwa³y, jak nikt mo¿e jeszcze, dla mojej ko-
    chanki! - Od pocz¹tku, kiedy czuæ i mySleæ zacz¹³em, nigdy nierad w teraxniejszoSci, niespo-
    kojny, ogl¹da³em siê, jakbym oczekiwa³ kogoS, czu³em niezmiern¹ samotnoSæ mojej duszy.
    Z miernej zrodzony familii, wzdycha³em, marzy³em, chcia³em dobiæ siê wy¿szoSci, stan¹æ na
    pierwszym szczeblu i w tym ogromnym szeregu liczb, które stanowi¹ ludzkoSæ, wyskoczyæ
    na czo³o - inn¹, szczêSliwsz¹ nadaæ twarz Swiatu!
    - To by³y marzenia dziecinne!
    - Wyrós³szy na m³odzieñca pozna³em naukê i spostrzeg³em, i¿ ona jedna jest w stanie otwo-
    rzyæ mi wrota do nowego ¿ycia. Ta nauka tajemna, o której tylu nawet w¹tpi, ów klucz nad-
    ziemskiej potêgi, ja poSwiêci³em jej ¿ycie i wszystkie jego rozkosze. Lecz im bardziej brn¹- [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • zambezia2013.opx.pl