-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Nie, mamo - odparła radośnie Jolita. - Kobiece po�
gaduszki.
Z sąsiednich wiosek napłynęły żądne rozrywki tłumy,
ludzie zapełnili szczelnie wielki plac na krańcach mia�
steczka, ciekawi mającego rozegrać się spektaklu. Nie�
zwykle kosztowne i niebezpieczne turnieje były rzadkim
79
wydarzeniem, a zgodę na ich zorganizowanie musiał
wyrazić król. %7ładen władca nie chciałby narażać naj�
lepszych rycerzy na utratę zdrowia, a może życia, dla
najprzedniejszej nawet rozrywki. Jednak turnieje były
znakomitą okazją do doskonalenia rycerskiego rzemio�
sła w czasach pokoju i wielu ryzykowało w nich uczest�
nictwo nawet bez królewskiego pozwolenia.
Wszędzie wokół widziało się ubranych w zielono-zło-
te barwy de Molynsów ich podwładnych, co było natu�
ralne, zważywszy na to, jak wiele zależało od dobrej orga�
nizacji i starań gospodarzy, którzy musieli mieć baczenie
na bezpieczeństwo gości, giermków, służby, koni i ekwi�
punku wreszcie, nigdy tanich, a często wręcz niebywale
kosztownych. Osobne miejsce wyznaczono akrobatom,
sztukmistrzom, trubadurom, hałaśliwym wędrownym
muzykom, obwożącym swoje towary handlarzom, mię�
dzy którymi sporo było złodziei i dziewek, jak zawsze
szukających okazji łatwego zarobku wszędzie tam, gdzie
gromadzili się ludzie. Niektórzy spośród napływającego
tłumu, odziani wykwintniej, niż im pozwalał na to ich
status, próbowali zająć miejsca przeznaczone dla gości
de Molynsów w nadziei, że nie będą się wśród nich wy�
różniać. Szybko przekonali się o swojej pomyłce.
Rzędy drewnianych ław wznosiły się po obu stronach
placu, na którym miał odbyć się turniej. Młodzi chłop�
cy, zawsze wykorzystujący okazję do zabawy, wspinali się
po nich, zanim nie zostali ostatecznie spędzeni. Drew�
niany płot, zakończony parapetem, pomalowany na zło�
to i zielono, miał ochronić siedzących w pierwszym rzę-
80
dzie przed niepożądanym wypadkiem, jaki zawsze mógł
się zdarzyć w czasie turnieju. To na tych właśnie ławach
zajęła miejsce Eloise wraz z innymi damami z rodzi�
ny de Molyns, przyszłymi teściami Jolity, damami z ich
strony, kapłanami, przyjaciółmi domu, żonami i córka�
mi biorących udział w turnieju rycerzy, guwernantkami
i niańkami.
Jolita, jako najważniejsza w dzisiejszym dniu osoba,
siedziała na honorowym miejscu. Czyniąc zadość wy�
mogom grzeczności, poprosiła lady Pace, przyszłą teś�
ciową, aby pomogła jej rozszyfrować tożsamość mniej
znanych rycerzy, którzy właśnie zaczynali wyłaniać się
z namiotów i sposobić się do dosiadania koni. W lśnią�
cych zbrojach i tunikach w kolorach herbowych, takich
samych, jakimi były ozdobione ich tarcze, wychodzili je�
den po drugim, poprzedzani przez giermków, młodych
chłopców ze szlachetnych rodzin, którzy w przyszłości
będą pasowani na rycerzy, ale na razie uczyli się wal�
czyć i mieli za zadanie dbać o ekwipunek i rumaki swo�
ich panów. Każde zaniedbanie mogło drogo kosztować,
nawet życie.
Głosy gawędzących kobiet ścichły, zapalono pochod�
nie osadzone w żelaznych uchwytach. Barwy szat gości,
krzykliwie jaskrawe w pełnym słońcu, teraz przygasły.
Lśniły srebro, stal i żelazo, czapraki falowały lekko wo�
kół końskich nóg, poruszane wieczornym wietrzykiem,
fałdki tworzące się na tkaninie zniekształcały powtó�
rzony na niej wzór z tarczy herbowej. Głowy rumaków,
okrytych aż po kopyta ozdobnymi tkaninami w bar-
81
wach rodowych rycerzy, również były osłonięte, wodze
obwieszone dzwoneczkami, chwostami i frędzlami. Pa�
radny czaprak skrywał użyteczne pasy, sznury, klamry,
sprzączki i ochraniacze, a także podwójny popręg, ma�
jący utrzymać na końskim grzbiecie siodło, gdy w peł�
nym galopie dosięgnie rycerza kopia. Cała zbroja, każdy
jej element, służyły temu samemu: miały chronić przed
ciosami, minimalizować ich efekt. Między sobą potyka�
jący się nie mówili inaczej o zbroi jak uprząż".
Nosili owe ciężkie żelazne uprzęże niestrudzenie, do
póznego wieku, nawet wtedy, gdy ich siły życiowe nie
dorównywały animuszowi. Kobiety, siedzące na drew�
nianych ławach, wytężały wzrok, każda wypatrując swo�
jego mężczyzny. Wielu z nich miało już wokół ramion
zawiązane wstążki dam, na których cześć chcieli się po�
tykać, inni przypięli kwiaty do hełmów, niesionych przez
młodych giermków. Lord Pace i sir Crispin przycwało-
wali obaj jednocześnie do swoich żon i żartując, śmiejąc
się beztrosko niczym młodzi chłopcy, poprosili, by wol�
no im było potykać się w ich barwach. Do Eloise nikt
jak dotąd nie zwrócił się z taką prośbą, ale też tego się
nie spodziewała.
Ledwie obaj mężczyzni oddalili się cwałem, z szar�
fami powiewającymi wokół ich ramion, ku ich ławie
skierował się inny rycerz. Czarno-złoty czaprak falował
wokół końskich nóg, wiatr rozwiewał czarne włosy, na
poważnej twarzy gościł wyraz zdecydowania.
- Podjeżdża do nas, Ellie - powiedziała półgłosem Jo- [ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- zambezia2013.opx.pl
