FROB

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Biros z miotłą w rękach sunie na kolanach po parkiecie do tańca, udając, że
gra na gitarze, a uczestnicy spotkania tańczą wokół niego.
O rany! Ktoś nastawił Johnny ego Hallydaya. Jeszcze pięć godzin męki
przy muzyce francuskiego Elvisa. To gorsze niż tortury fizyczne.
Pascal wzniósł wzrok do nieba, zasłoniętego dachem z azbestowych płyt,
i modlił się o wybawienie. Niebawem jego prośba miała zostać wysłuchana.
Kiedy Christian i Stephanie przyjechali do La Rivi�re, wezwani
telefonicznie przez Josette, na drodze między pocztą a kościołem zebrał się
już spory tłum. Twarze zebranych oświetlał blask płomieni, gdy przyglądali
się, jak strażacy walczą z ogniem. Christian przedostał się do pierwszego
szeregu, gdzie dostrzegł szczupłą postać Josette, która ze zgrozą patrzyła na
płonący budynek.
Gdzie V�ronique? zawołał jej do ucha, żeby przekrzyczeć szum wiatru
i płomieni. Wszystko z nią w porządku?
Josette odwróciła się do niego i wtedy zauważył na jej policzkach łzy.
Pokręciła głową, bo nie mogła dobyć głosu, i tylko wskazała płonący
budynek. Christian poczuł lęk w sercu.
Nie! Ogarnął spojrzeniem budynek: płonący dach, płomienie w oknach,
gęsty dym wznoszący się w niebo. V�ronique! Była tam, w środku.
Kiedy ruszył biegiem w kierunku ognia, nikt nie mógł go powstrzymać.
Ren� Piquemal relacjonował pózniej w barze, że to było tak, jakby widziało
się Christiana w czasach, gdy grał w miejscowej drużynie rugby pędził
w stronę kościoła jak jego idol, Chabal. Stephanie złapała go za rękę, ale
wyrwał się, a kiedy na jego drodze stanął jeden ze strażaków z Massat
i rozłożył szeroko ramiona, żeby go zatrzymać, odsunął go jednym ruchem
ręki. Nikt nie mógł mierzyć się z potężnym farmerem, zwłaszcza gdy ten
nabrał rozpędu.
Ale co innego wąż strażacki.
Gdy Christian był już prawie przy drzwiach płonącego budynku, stopa
zaplątała mu się w zwój węża rozciągniętego w poprzek drogi, i runął jak
długi kilka metrów od ognia, uderzając brodą o próg.
Stephanie zareagowała pierwsza. Podbiegła do bezwładnego Christiana,
chwyciła go za nogę i usiłowała odciągnąć od płomieni. Szybko przyłączył
się do niej Ren� z dwoma innymi mężczyznami i wszyscy razem zdołali
zawlec rosłego zastępcę mera na drugą stronę drogi, gdzie oparli go, wciąż
nieprzytomnego, o mur.
Christian& ? Stephanie pochyliła się nad nim i lekko uderzyła go
w twarz.
Uchylił powieki i coś wymamrotał. Potem potrząsnął głową i otworzył
oczy.
V�ronique! zawołał. Chciał wstać, jednak Ren� i Josette mu nie
pozwolili.
Przestań, Christian poprosiła Stephanie, gdy się wyrywał. Błagam,
przestań. To nie ma sensu.
I nagle Christian się uspokoił. Czy to widok pożaru, czy też łez w oczach
Stephanie, która rzadko płakała coś sprawiło, że osunął się na ziemię.
Opuścił głowę i zakrył twarz rękami, bo wreszcie sobie uświadomił, co się
wydarzyło. Wyrwał mu się cichy jęk.
V�ronique nie żyje.
Jak przekazać tę wiadomość Annie?
Stracił wolę walki. Wstał niepewnie i oparł się o mur cmentarza, otępiały
na skutek szoku, nic nie widząc. I w dodatku słuch go mamił.
Co to było?
Gdy zwrócił twarz w kierunku, z którego wiał teraz wiatr, czyli od strony
Fogas, usłyszał to znowu.
Zauważył, że Stephanie też się odwraca i przekrzywia głowę, jakby
nasłuchiwała.
Tak, znowu, słabo, ale słychać.
Christiaaaan! Pomooocy!
Głos V�ronique, który dobiegał zza nagrobka.
Słyszałaś? zwrócił się słabym głosem do Stephanie z gęsią skórką na
ramionach. To V�ronique! Woła mnie z& z&
Z kościoła! Głos dochodzi z kościoła!
Co masz& na myśli&
V�ronique! zawołała Stephanie. Nie była w mieszkaniu! Jest
w kościele! Pobiegła w głąb cmentarza.
Christian i Ren� ruszyli za nią. Dotarli do wielkich drzwi i wpadli do
środka kościoła, gdzie w świetle ognia trawiącego pocztę po przeciwnej
stronie drogi dostrzegli dwie postaci, leżące na podłodze. I jeśli Christian się
nie mylił, mniejsza z nich nie miała głowy.
Nie spieszyłeś się bardzo! wymamrotała postać na spodzie, ta z głową.
V�ronique! wykrzyknął Christian z ulgą.
Nie wiedząc, czy się śmiać, czy płakać, padł na kolana, ostrożnie podniósł
pozbawioną głowy figurę świętej Herminy i odłożył na bok.
Moja noga jęknęła V�ronique. Chyba ją złamałam.
Wezwę karetkę zaoferował się Ren�.
Wyjął telefon komórkowy i wyszedł z kościoła, żeby mieć lepszy zasięg,
gdy tymczasem do środka wbiegła Josette i inni.
Napędziłaś nam strachu zażartował Christian, ale w jego głosie słychać
było drżenie. Zdjął płaszcz i delikatnie okrył V�ronique, która prychnęła.
Chcesz powiedzieć& mówiła z trudem że nie ochrzanisz mnie& za to,
że poszłam do kościoła& zamiast siedzieć w domu? Głowa opadła jej do
tyłu, a głos stał się słabszy. To do ciebie niepodobne. Czyżbyś tracił&
swoje socjalistyczne zasady?
Coś w tym rodzaju mruknął, gdy zemdlała.
Stephanie i Josette pochwyciły jego spojrzenie, gdy nieznacznie pokręcił
głową. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że oddanie Kościołowi uratowało
V�ronique życie. Ale na razie nie było potrzeby mówić biedaczce, że jej
mieszkanie spłonęło i straciła wszystko. Przyjdzie na to pora pózniej, gdy [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl
doc.pisz.pl
pdf.pisz.pl
zambezia2013.opx.pl

Wątki