Hakan Nesser Kim Novak nigdy nie wykapaĹa sie w jeziorze Genezaret

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zabił, niejasny jest motyw zbrodni.
O ile nie był to Henry?
Albo Ewa Kaludis dodał Lindstr�m.
Zastanawiałem się przez chwilę.
Co mogło być przyczyną, że ktoś obcy zjawił się tamtej nocy w Genezaret?
zapytałem.
Lindstr�m zawahał się przez moment.
Tylko świadek mógłby wiedzieć.
A kto miałby być tym świadkiem?
O tym nie mogę mówić powiedział Lindstr�m i nieco przepraszająco wzruszył
ramionami. Niestety.
Przez kilka sekund patrzyłem się na niego w osłupieniu.
A kwestie techniczne? spytałem. Zlady, narzędzie zbrodni i tak dalej. Jak pod
tym względem sprawa się przedstawia?
Kiepsko powiedział Lindstr�m. Zarówno jeśli chodzi o ślady, jak i o narzędzie
zbrodni. Nawet nie dało się ustalić, który z samochodów został wcześniej zaparkowany, Berry
czy twojego brata. Chociaż wszystko przemawiało za tym, że to Henry był wcześniej.
A narzędzie zbrodni?
Nigdy go nie znalezliśmy oświadczył Lindstr�m. Takie są niestety realia. Dopóki
ten ktoś się nie ujawni, to zabójca Bertila Albertssona nadal będzie na wolności. A dobrze
byłoby móc napisać we wspomnieniach, że sprawa została jednak rozwiązana. %7łe mimo
wszystko wiem, kto to zrobił. Dlatego właśnie tu jestem. Hmm.
Znów zrobił małą przerwę. Wziął ostatni łyk wina, wytarł usta. Zebrał w sobie
wszystkie siły, by po raz ostatni zaatakować.
Czyli mam rozumieć, że nie powiesz mi nic, co by rzuciło choć małe światło na całą
tę historię? Coś, co wtedy skrywałeś, czy coś, co nasunęło ci się dopiero po jakimś czasie.
Niestety powiedziałem. Rozmyślałem o tym dwadzieścia pięć lat, lecz niestety
wiem równie niewiele, co wtedy. Czysty przypadek, zjawił się szaleniec, który zabił, nadal
podtrzymuję tę tezę. Czy chociaż zadaliście sobie trud, by ją sprawdzić?
Lindstr�m nie odpowiedział.
Wiadomo, że gdybym się czegoś dowiedział, to poszedłbym z tym na policję
dodałem.
Wyglądało, jakby Lindstr�m się poddał, ja zaś nie miałem już tyle respektu dla jego
osoby, co wtedy na początku lat sześćdziesiątych. Zrozumiałem też, że mając czternaście lat,
jest się za młodym na to, by wyrabiać sobie pogląd o ludziach, choć akurat to, według mojego
brata, niezle mi wtedy wychodziło.
Bardzo mi przykro powiedziałem żałuję, lecz wygląda na to, że pańska wyprawa
do G�teborga nie zostanie zwieńczona sukcesem.
Nie do końca. Po pierwsze, jedzenie było przednie, a po drugie, mam w swoim
programie jeszcze jedno spotkanie.
Naprawdę? zdziwiłem się. Z kim?
Wyrównał w kieszeni fiolkę bronzolu i spojrzał przez okno.
***
Nigdy się nie dowiedziałem, czy Verner Lindstr�m rzeczywiście z kimś się jeszcze
spotkał w trakcie tamtej wizyty w G�teborgu, ale dwa miesiące pózniej sprawa morderstwa
Bertila Albertssona uległa przedawnieniu. To było we wrześniu tysiąc dziewięćset
osiemdziesiątego siódmego roku i krótko po tym zdaliśmy sobie z Ewą sprawę, że tego
wieczoru jedliśmy homara i piliśmy szampana.
Tak jakbyśmy znali datę i uważali, że warto ją uczcić.
Prawdziwy powód był oczywiście inny. Po prostu Karla pojechała do swego ojca do
Esl�v, więc mieliśmy całe mieszkanie przy ulicy Palmsteda tylko dla siebie.
Rozdział 24
Lata mijały i wszystko stopniowo zaczęło odchodzić w zapomnienie. Nie
doczekaliśmy się z Ewą Kaludis potomstwa, zresztą było na to za pózno. Kiedy się ponownie
spotkaliśmy, miała czterdzieści siedem lat i oboje uznaliśmy, że ryzyko było zbyt duże. Jej
córka Karla mieszkała u nas mniej więcej do tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego roku,
potem wyjechała na studia do Paryża. Tam poznała kruczoczarnego Francuza i już została. Z
własnymi dziećmi zacząłem mieć kontakt, po tym jak Ellinor przeszła pierwsza złość. Mój
najstarszy syn Frans mieszkał nawet u nas. Przez kilka jesiennych miesięcy, kiedy był na
pierwszym semestrze w Wyższej Szkole Dziennikarskiej.
Mimo że cykl menstruacyjny skończył się Ewie kilka miesięcy po tym, jak skończyła
pięćdziesiątkę, nie wpłynęło to jakoś drastycznie na nasze pożycie małżeńskie.
Z tego, co się zdążyłem zorientować na podstawie dyskretnych rozmów ze znajomymi,
wiedliśmy wyjątkowo bujne życie seksualne. Nikt jakoś nie wpadł na to, że między nami jest
dziesięć lat różnicy; nawet mnie czasem trudno było to pojąć teraz, gdy czasem o tym
pomyślę. Tak widocznie jest, że z niektórymi ludzmi czas obchodzi się bardzo łagodnie, a
innych narusza ze zdwojoną siłą.
Ostatni akord tej historii związanej z Genezaret czy Potwornością, jak to kiedyś
określiłem, nastąpił wiosną i latem tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego roku. Od
Ellinor, mojej byłej żony, dowiedziałem się na początku maja, że proboszcz Wester z �nge
miał zawał serca i leży w szpitalu w �stersund. Liczył się z tym, że może niedługo umrzeć, a
ponieważ po odwiedzinach u nas dwanaście lat temu zachował numer do Ellinor, powiedział
jej przez telefon, że zależy mu na rozmowie ze mną.
Nie zdziwiło mnie to, że Edmund przeszedł zawał; przypomniałem sobie jego
olbrzymie cielsko i postanowiłem udać się do �stersundu przy pierwszej nadarzającej się
okazji.
Ta pojawiła się kilka dni pózniej, wraz ze świętem Wniebowstąpienia Pańskiego i
czterema wolnymi dniami. Stojąc przed wyborem pomiędzy samolotem, pociągiem a
samochodem, ostatecznie zdecydowałem się na ten ostatni. Wyruszyłem w czwartek rano, by
po upływie pół doby siedzieć na stalowym stołku u boku Edmunda.
Ten bynajmniej nie zgubił wagi od naszego ostatniego spotkania. Leżał jak lord pod
żółtym kocem, przypominał morsa wylegującego się na plaży; miał wiele rurek
przymocowanych do ramion i nóg zaopatrujących jego wielkie cielsko w pożywienie. Jego
twarz była jak spleśniała siwofioletowa śliwka i naprawdę ciężko było wyrokować, czy
przeżyje.
Tak czy owak, widząc mnie, poczuł ulgę.
***
A twój prawdziwy ojciec? spytałem. Co z nim? Udało ci się do niego dotrzeć?
Edmund zaśmiał się głośno, lecz był to śmiech nieco wymuszony.
Tak, odnalazłem go powiedział. Przykutego do łóżka w pewnym mieszkaniu
niedaleko Lycksele. Nie poznał mnie, chyba zapomniał, że ma syna. Alkoholizm i nieleczona
cukrzyca zrobiły swoje, zmarł parę miesięcy pózniej.
Pokiwałem głową. Nie zdziwiło mnie to, że Edmund nie miał ochoty o tym
rozmawiać. Ani ochoty, ani siły. Trzeba było sobie coś jeszcze wyjaśnić, bo potem mogło być
za pózno.
Rozmawialiśmy może pół godziny, na więcej nie pozwalały mu siły. Kiedy
skończyliśmy, wyglądał na bardzo wyciszonego. Tak wyglądają tylko zmarli albo ciężko
chorzy ludzie.
Jedną z ostatnich rzeczy, którą zdążył powiedzieć, było:
To było mimo wszystko bombowe lato, Erik. Mimo Potworności, to było bombowe
lato. Nigdy go nie zapomnę.
Ani ja zapewniłem i poklepałem go między rurkami. Do końca swoich dni.
Do końca swoich dni powtórzył Edmund z wiarą w głosie.
Potem zasnął. Postałem chwilę, przyglądając mu się, i nagle stało się dla mnie jasne, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl
doc.pisz.pl
pdf.pisz.pl
zambezia2013.opx.pl

Wątki