Brenden Laila Hannah 19 Gra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

myślała. Ktoś taki najrozsądniej by zrobił, milcząc.
Dzień miał się ku końcowi. Przy drodze do Rudningen przemarznięte świerki stały w
ciężkich czapach śniegu. Ale choć zmrok zapada wcześnie, minie jeszcze wiele godzin, nim zasiądą
do stołu, by delektować się rybą, jeść kolację, rozpoczynającą świąteczną noc. Las trwał w ciszy,
gdy sanie jechały w stronę dworu. Jedynym śladem życia był trop lisa, ginący między drzewami. Z
komina w Rudningen wypływała gęsta smuga dymu i �shild ogarnął spokój. Mając Olego i Knuta
przy sobie, czuła się bezpieczna.
Wszyscy umyli się dokładnie i robili ostatnie przygotowania. Knut naszykował zapas
smolnych drzazg na rozpałkę, żeby starczyło na całe święta, Ole wystawił snopki zboża dla ptaków,
Sebj�rg nacięła gałązek jałowca. Wkrótce rozsypie się je na podłodze, i wtedy zaczną się święta.
- Co ty myślisz o tej kartce, którą znalazłam? -�shild i Ole mieli trochę czasu dla siebie, w
alkierzu ubierali się w świąteczne ubrania. - Myślisz, że wszyscy dostali podobne ostrzeżenia?
- Nie, to przeznaczone jest specjalnie dla nas. - Ole przyczesywał na mokro włosy. - Ale to
on sam jest w najgorszej sytuacji, bo żyje pewnie teraz w strachu, że zostanie przyłapany.
- Ty wiesz, kto to? - �shild zapinała srebrną broszkę, zerkając spod oka na męża.
- Dziś wieczór nie będziemy się zajmować tą żałosną figurą - odrzekł Ole krótko. Zapiął
kamizelkę i włożył biały sweter. Ole Rudningen jest w tym ludowym stroju równie przystojny
dzisiaj, jak wtedy kiedy stał przy ołtarzu jako pan młody, pomyślała �shild. Wysoki, w alkierzu
sięga prawie do sufitu. Musiała podejść i go dotknąć. Strzepnąć jakiś niewidzialny pyłek, poprawić
kołnierzyk.
- Nie musisz się niczego obawiać - uspokajał ją Ole, bo myślał, że �shild szuka u niego
pocieszenia.
- Nie, to pewnie jeszcze jeden szaleniec we wsi -westchnęła, myśląc o Simenie. Ale
chodzmy już do izby. Wieczór wigilijny powinien być miły i spokojny. Miejmy nadzieję, że
kobiety z Gamlehaugen też dadzą sobie jakoś radę.
- Dobrze, �shild. Tak się cieszę, że jesteś przy mnie. Możesz mi wybaczyć ostatnie
tygodnie, kiedy byłem nieznośny?
- Pewnie. Jesteś moim mężem i to dla mnie najważniejsze. - �shild zarumieniła się niczym
młoda dziewczyna.
Gospodarze z Rudningen stali po środku sypialni, przytuleni do siebie. Oboje w pięknych
ludowych strojach, w pokoju pachniało czystością. Drewniane ściany zostały przed świętami
wyszorowane, meble lśniły w blasku świecy. Na stoliku położono świeży, śnieżnobiały obrus. W
domu panowała cisza. Knut czuwał nad ogniem w kominku, a Sebj�rg pilnowała, żeby ziemniaki
nie kipiały. Na kolację wigilijną będzie lutfisk, ryba specjalnie marynowana w drzewnym ługu, do
niej ziemniaki, a potem jeszcze inne pyszności.
Dom trwał w milczącym oczekiwaniu, a znajome trzaski w drewnianych ścianach
świadczyły, że na dworze mróz bierze coraz większy. Długi okres przygotowań można będzie teraz
ukoronować czasem odpoczynku, przerywanego jedynie obrządkiem i niezbędną domową
krzątaniną. Wolni od ciężkich obowiązków ludzie będą mogli pomyśleć o Zbawicielu, który
przyszedł na świat dla ich odkupienia. �shild stała blisko męża i rozkoszowała się tą uroczystą
chwilą. Trudno jej było skupić się na narodzinach Jezusa, bo obejmujące ją silne ramię męża
odgradzało ją od całego świata.
- Postarajmy się, aby ten wieczór był jak najlepszy dla Nilsa i dzieci - szepnęła. - Jak to
dobrze, że jesteśmy razem. - Przytuliła się mocniej do Olego. - Mam tylko nadzieję, że Hannah też
ma się dobrze w Christianii.
- Hannah radzi sobie świetnie. - Ole pogłaskał żonę po plecach. Miała na sobie dzisiaj swój
najpiękniejszy strój, musiał być ostrożny, żeby czegoś nie zniszczyć. - A wkrótce ktoś inny
wyruszy w drogę do wielkiego miasta - mruknął. - Nie, nie. Trzeba siadać do stołu.
W izbie stół został nakryty śnieżnobiałym obrusem, a �shild nie oszczędzała na świecach.
- Wesołych świąt - powiedział Ole, kiedy �shild wychodziła do kuchni po jedzenie. Jeszcze
w drzwiach usłyszała, że Knut odpowiedział:
- Wesołych świąt, tato.
Uśmiechnęła się i pospiesznie otarła dłonią oczy. Wesołych świąt wszystkim - mruknęła
sama do siebie... - także temu, który wypisuje te paskudne kartki.
W tym samym czasie na drugim końcu wsi ktoś o zniekształconym przez chorobę ciele
siedział przy stole i jadł w milczeniu. Podobnie jak reszta rodziny Svingen Mały Ole był
wystrojony, miał uroczystą minę. To on czytał dzisiaj świąteczną Ewangelię, bo być może to jego
ostatnie święta z rodziną. Ole bardzo się cieszył, że w pierwszych dniach nowego roku pojedzie do
Christianii. Ale na myśl, że trzeba będzie opuścić Svingen, gardło zaciskało mu się boleśnie. Marte
i jej mąż byli dla niego bardzo mili przez te wszystkie lata, a teraz, kiedy poznał powód, dla którego
dorastał tutaj, jeszcze bardziej cenił ich miłość i ciepło. Ale oczywiście nie mogą zajmować się nim
na zawsze, nadszedł czas, by spróbować nowego życia. Dzięki Olemu Rudningen.
Ole otarł usta i oparł się o ścianę. Zwiąteczne świece płonęły równo, a twarze przy stole
były spokojne i zadowolone. Wigilijny wieczór w Svingen był taki sam jak w większości innych
domów: uroczysty i pełen zadumy. Nikt tu nie przywykł do drogich prezentów, ale Marte
przygotowała dla wszystkich drobne, a przede wszystkim pożyteczne upominki. W tym roku były
to skarpety, rękawice, swetry a także pudełko z przyborami do pisania. Te ostatnie dla Olego, bo
będą mu potrzebne, skoro ma rozpocząć w stolicy nowe życie.
- Z ciekawością będziemy oczekiwać wiadomości od ciebie, jak się już urządzisz -
powiedział gospodarz Svingen. Uważał, że Ole ma niezwykłe szczęście. Niewielu ludzi wyjeżdża
do Christianii, by zdobywać tam wykształcenie. %7łeby tylko Ole Rudningen nie przeżył
rozczarowania. Nikt nie wie, jak taki kaleka zostanie przyjęty w wielkim mieście.
- Będę pisywał często. - Ole rumienił się na samą myśl o tym. - Ale dziwnie będzie
wyjeżdżać z Svingen.
- Będziemy za tobą tęsknić, nie powinieneś w to wątpić. - Marte mrugała pospiesznie, by [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl
doc.pisz.pl
pdf.pisz.pl
zambezia2013.opx.pl

Wątki